Εχουμε δει πολλά θρίλερ με στοιχειωμένα σπίτια και με ανθρώπους που παγιδεύονται σε αυτά. Από αυτή την άποψη, το ισπανικό τούτο φιλμ δεν λέει κάτι καινούργιο ως προς το θέμα, ως προς την υπόθεση. Υπάρχουν, όμως, κάποια στοιχεία που κάνουν τη διαφορά και τελικώς το έργο από κοινότοπο μεταβάλλεται σε συναρπαστικό. Τουλάχιστον όσο διαρκεί η παρακολούθηση.
Ο τίτλος της κριτικής θα μπορούσε να είναι και «ΓΙΑ ΤΗΝ EUROVISION ME ΑΓΑΠH». Μα πάνω από όλα θα αναφωνούσα «ΤΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΕΚΠΛΗΞΗ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ»
Κινηματογραφικά δεν τα πάει τόσο καλά το NETFLIX όσο τα πηγαίνει τηλεοπτικά. Η εντύπωση είναι πως στα φιλμ ακολουθεί εντελώς διαφορετική πολιτική από εκείνη των σειρών.
Το περιβάλλον της ταινίας είναι που μου άρεσε το περισσότερο, μαζί, φυσικά, με την πρωταγωνίστρια ΤΖΕΣΙ ΜΠΑΚΛΕΫ, που ήταν υποψήφια για BAFTA
Εχουμε δει αμέτρητες ταινίες με ληστείες τραπεζών στον κινηματογράφο, ώστε από αυτή την άποψη «Η ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ» εξ Αργεντινής να μη μας κάνει ξεχωριστή εντύπωση. ΟΜΩΣ…..
..Και πάνω που σκεφτόμουν ότι μήπως και το είδος του «σπλάτερ» που είναι ξεχωριστή κατηγορία μέσα στο γενικό είδος που ονομάζεται «θρίλερ», χρειάζεται Ανανέωση, ήρθε αυτή η ταινία και μου έδωσε μια απάντηση. Σχετικά με τι; Με το ότι γίνονται και προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση.
Θα χρησιμοποιήσω σε όλο το κείμενο, όπως και στον τίτλο, τη λέξη «ΕΡΕΘΙΣΜΟΣ» επειδή είναι αυτή που μου επιτρέπεται σε ένα κριτικό λόγο κάπως…ηδυσμένο κι όχι αγοραίο. Η κανονική λέξη είναι μόνο μία κι αρχίζει από το γράμμα ΚΑΠΠΑ. Είναι εκείνη η λέξη που εκφράζει τη διέγερση μέσα από την ηδονή.
Το στρέφω όλο πάνω στον ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ, επειδή, χωρίς να είναι αυτός ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας, κάνει το μεγάλο επίτευγμα της ταινίας και το επίτευγμα είναι πως χωρίς αυτόν η συγκεκριμένη ταινία δεν θα ήταν η ίδια.
«Σοφιστικέ» τόσο ως αντικείμενο όσο κι ως αντιμετώπιση. Μυστήριο τόσο ως προς το περιεχόμενο αλλά κι ως προς το που ακριβώς κεντράρει.
Από τον ΖΩΡΖ ΦΕΝΤΩ ξεκινάμε και σε αυτόν καταλήγουμε διότι αυτός είναι και το ζητούμενο της ταινίας. Ποιος είναι ο ΖΩΡΖ ΦΕNΤΩ; Γάλλος συγγραφέας, κορυφαίος είδους, εκπρόσωπος της γαλλικής φαρσοκωμωδίας που κάποια στιγμή αναγνώρισαν την ιδιαίτερη αξία του κι από τα θέατρα των «λεωφόρων» (από εκεί βγαίνει κι η λέξη «μπουλβάρ») τον μετέφεραν και τον περιέλαβαν στο ρεπερτόριο της «Κομεντί Φρανσαίζ».