Είναι η ιστορία της κολυμβήτριας Νταϊάν Νάυαντ, που στα 61 της αποφάσισε να διασχίσει κολυμπώντας τη διαδρομή Φλόριντα-Κούβα και να μην πέσει και σε καρχαρίες. Όλα αυτά ενώ είχε σταματήσει την κολύμβηση για 30 περίπου χρόνια.
Εδώ, τελικά , παίζεται όλο το μυστικό της παγκόσμιας επιτυχίας του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΝΘΙΜΟΥ και φυσικά και της συγκεκριμένης ταινίας. Ότι είναι ένας ευφυέστατος σκηνοθέτης, άρα κι ευφάνταστος, κι έχει καταφέρει αυτή την υπογραφή, ώστε να περιμένεις κάτι αλλοπρόσαλλο το οποίο όμως θα είναι ευφυές και καλόγουστο κι υψηλών προδιαγραφών και κάπως έτσι έγινε ο παγκόσμιος σάλος. Περιμένουν στην κάθε νέα ταινία του Λάνθιμου κάτι πρωτότυπο, κάτι παράξενο, κάτι που να μην έχει ξαναγίνει, κι αν έχει γίνει δεν θα έχει γίνει με αυτό τον τρόπο, κάτι σίγουρα ευφυές, κάτι προκλητικό, κάτι τολμηρό, που όλα αυτά μαζί καταλήγουν σε υπέρβαση κι αυτή με τη σειρά της μεταβολίζεται σε ΜΑΓΕΙΑ
Το «POOR ΤHINGS» είναι τέτοια περίπτωση.
Έχει ξαναγυριστεί, η πιο πρόσφατη ήταν από τον Τιμ Μπάρτον με τον Τζώνυ Ντεπ και τα θεϊκά κοστούμια της Γκαμπριέλα Πεσκούτσι που είχαν προταθεί για Oscar,, η πρώτη ηταν η πιο «αυθεντική» κι ο ελληνικός τίτλος του εδώ δεν ήταν αυτός που αναγράφεται σε ιστοσελίδες αλλά «ΤΟ ΤΥΧΕΡΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ». Είχε κάνει φινάλε σαιζόν 1971-72 το «Χάι-Λάιφ» στον Πειραιά με αυτην την ταινία και δεν είχε βγάλει και την εβδομάδα……..Παρά τη φαντασμαγορία των φωτογραφιών στις προθήκες αλλά και Μάη μήνα….
Το πρώτο πράγμα με το οποίο σε υποδέχονται στις Κινηματογραφικές, Πανεπιστημιακές Σχολές ,στον σεναριακό τομέα που ονομάζεται «Διασκευή», είναι πως ΟΣΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΙΣΤΟ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, ΤΟΣΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΕΝΑΡΙΟ.
Ο διαχωρισμός ονόματος κι επιθέτου αφορά σε αυτό που θα παρακολουθήσουμε κι έχει να κάνει με το τι ακριβώς είναι το έργο.
Παρακολούθησα με ενδιαφέρον την ταινία επειδή για αυτό τον άνθρωπο δεν ήξερα σχεδόν τίποτα, δεν είχα διαβάσει το όνομα του μέχρι εκεί τουλάχιστον που έφταναν οι γενικότερες γνώσεις μου. Για τις κινητοποιήσεις της Μαύρης Αμερικής στη δεκαετία του ’60, από τις οποίες άλλα ονόματα έγιναν διάσημα κι όχι του ΜΠΑΓΙΑΡΝΤ ΡΑΣΤΙΝ. Ο οποίος ήταν πολιτικός ακτιβιστής για τα δικαιώματα των μαύρων αλλά κι ομοφυλόφιλος. Μηπως γι αυτό κι εξαφανίστηκε το όνομα κι ήρθε τώρα με το «πολιτικώς ορθόν» σύν το γεγονός ότι το φιλμ αυτό που υπάρχει στο Netflix, είναι ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΖΕΥΓΟΥΣ ΟΜΠΑΜΑ!!!! Παρακαλώ. Τα οποία το καθιστουν άγονο και ρηχό. Παραγεμίσματα και να καταλήγουν στη ρηχότητα
Άλλη μια ταινία για το Ολοκαύτωμα; Ναι!!! Και δεν θα σταματήσουν.. Ούτε για αυτό, ούτε για τον Β Παγκόσμιο.. ούτε για το Εκείνος Αγαπά Εκείνην… και τις παραλλαγές τους στο σήμερα.. Διότι από ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΣΚΟΠΙΑ τα θέματα αποδεικνύονται κάθε τόσο ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΑ
Ο ΚΕΝ ΛΟΟΥΤΣ είναι η σταθερή αξία του τίτλου , ο οποίος επιμένει ακούραστα κι ανεξάντλητα σε ένα κοινωνικό κινηματογράφο με επίσης σταθερές τις ιδεολογικές του αρχές . Σταθερή αξία είναι κι ο ΠΟΛ ΛΑΒΕΡΤΥ, ο σεναριογράφος με τον οποίο συνεργάζεται στενά, σταθερή αξία είναι κι η συνεργασία των δυο ανδρών.
Υπότιτλος : Ο ΑΚΙ ΚΑΟΥΡΙΣΜΑΚΙ ΩΣ ΣΤΑΘΕΡΗ ΑΞΙΑ
Θα ξεκινήσω από τον ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ διότι ο τρόπος με τον οποίο τον έχουν μεταχειριστεί , τον μεταβάλλει σε κινηματογραφικό συνυπεύθυνο. Πως τον έχουν μεταχειριστεί; Εχουν δει, η σκηνοθέτης δηλαδή, η ΕΥΑ ΝΑΘΕΝΑ, την κινηματογραφικότητα που ενυπάρχει στο βιβλίο.