Η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ» πάει…. Πανεπιστήμιο κι ωριμάζει. Οπότε, θα χάσει εκείνους ή κάποιους εξ εκείνων που την αγάπησαν ως «παιδούλα» νοσταλγική και παιχνιδιάρα και θα κερδίσει καινούργιους που έλκονται από την εξελισσόμενη ωριμότητα του ΤΑΣΟΥ ΜΠΟΥΛΜΕΤΗ, την οποία προβάλει ο «ΝΟΤΙΑΣ». Μέσα σε αυτούς τους τελευταίους κι ο υποφαινόμενος.
Δεν «τράβηξε» στην Α’ Προβολή, το άφησα για την Β’, κι είπα να κάνω ένα διάλειμμα μεταξύ υποψηφιοτήτων Οσκαρ και νέων ταινιών. Αν και για τα οσκαρικά που συζητάμε, προσφέρεται σχετικά με το star performance και με το τι εκπροσωπεί ή επιχειρεί να αντιπροσωπεύσει το ζεύγος ΜΠΡΑΝΤ ΠΙΤ-ΑΝΤΖΕΛΙΝΑ ΤΖΟΛΙ στις μέρες μας.
Την ΙΣΛΑΝΔΙΚΗ αυτή ταινία την παρακολουθούσα με ενδιαφέρον και πριν φτάσει στο φινάλε. Και μάλιστα έλεγα στον εαυτό μου, δες τώρα, αυτός ο σκηνοθέτης ονόματι ΓΚΡΙΜΟΥΡ ΧΑΚΟΝΑΡΣΟΝ, με κρατάει καθηλωμένο ενώ μου δείχνει μια ιστορία και εικόνες από την ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΗ Ισλανδία, που λογικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Στοχοποιούν τον ΚΟΥΕΝΤΙΝ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟ αλλά δεν ξέρουν «γιατί». Όπως έκαναν και με τον Σπήλμπεργκ στη «Γέφυρα των κατασκόπων». Διότι αυτά που επικαλούνται είναι για γέλια αν δεν είναι για κλάματα. Εχουν παγιδευτεί στη θεωρία του auteur μέσα από την οποία ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι μπορούν να κάνουν την όποια κριτική τους, επαγγελματική ή ερασιτεχνική-αδιάφορο , στους πάντες και στα πάντα ,κι ενώ στην περίπτωση του Ταραντίνο έχουν μπροστά τους τον απόλυτο auteur, αφενός τον ειρωνεύονται κι αφετέρου τα επιχειρήματα, όταν υπάρχουν, είναι κινηματογραφικώς σαθρά.
Ξεκινώ -κι επίτηδες το βάζω ως πρόλογο και δη μακροσκελή- από το ΜΟΝΟ αρνητικό στοιχείο που βρήκα στην ταινία και που είναι ο ελληνικός τίτλος της. Τι πάει να πει ρε παιδιά «Το μεγάλο σορτάρισμα»; Τι είναι το «ΣΟΡΤΑΡΙΣΜΑ» και μας το μοστράρετε και σε τίτλο; Επειδή φοβόσαστε να πάρετε την ευθύνη ενός ελληνικού τίτλου; Στην ΙΤΑΛΙΑ που κυκλοφορεί η ταινία παράλληλα με την Ελλάδα, το ονόμασαν «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ» (La grande scommessa» ).Διότι καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι με τον δικό τους τίτλο θα ελκύσουν τον κόσμο στις αίθουσες κι όταν μπει μέσα θα πληροφορηθεί από το φιλμ τα περί «σορταρίσματος». Οχι όμως να μην καταλαβαίνει και τι λέει ο τίτλος επειδή πρέπει να είμαστε υποταγμένοι στην παγκοσμιοποίηση. Μια και περί αυτού πρόκειται.
Ισχυρίζονται- και το έχω γράψει κι εγώ πολλές φορές- ότι τα ευτυχισμένα έργα είναι σαν τους ευτυχισμένους ανθρώπους: Δεν έχουν «Ιστορία». Δεν έχουν δηλαδή πολλά να πεις. Μιλούν από μόνα τους . Ένα τέτοιο είναι ο «ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ ΒΟΚΑΚΙΟΣ» των αδελφών ΠΑΟΛΟ και ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΤΑΒΙΑΝΙ. Αραγε θα πω λίγα ή θα με διαψεύσει;
Και τι παιδικό! Απευθείας για τα πιτσιρίκια κι όχι διά των γονέων, κηδεμόνων και συνοδών. Αν και κάποια μηνύματα που μου έρχονται από τον «Μικρό πρίγκιπα» θέλουν και τα παιδιά να ανταποκρίνονται κι όχι μόνο οι γονείς τους. Για να το λένε….
Σε προσωπική νίκη της πρωταγωνίστριας ΣΑΟΡΣΙ ΡΟΝΑΝ καταλήγει αυτή η ταινία, στην οποία, ωστόσο, ανακαλύπτουμε κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα τα οποία με τη σειρά τους καταλήγουν στο ότι η ταινία έχει φτιάξει ένα δικό της ,μικρό σύμπαν και γίνεται σημείο αναφοράς και μέρος του φετινού κινηματογραφικού σύμπαντος του καθενός μας.
Εκ πρώτης όψεως και θεωρητικά μιλώντας, δεν υπάρχει καλύτερη επιλογή στις μέρες των αργιών αν θέλει κάποιος να συνοδέψει παιδί σε κινηματογράφο, να το πάει να δει τον «ΜΙΚΡΟ ΠΡΙΓΚΗΠΑ» που έγινε ταινία ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ.
Δεν ήθελα να αλλάξω το πρόγραμμα του PANTIMO.GR και να ψάξω για άλλη ταινία που θα μπορούσε να έχει θετικότερη ή ευνοϊκότερη κριτική, διότι θα ήταν σαν να έμπαινα στο νέο έτος με…. εκπτώσεις. Ξεκινώ λοιπόν με αυτήν που εστάλη από την ΤΑΙΒΑΝ για το ξενόγλωσσο ΟΣΚΑΡ κι έμεινε εκτός “short list». Και πως αλλιώς θα γινόταν;