Ως ιδεολόγος Εργοκεντρικός, θα σταθώ στο έργο και στην από εκεί αντλούμενη αξία του. Διότι, την απάντηση στα πάντα και στην περιβόητη ρήση «Ο χρόνος θα δείξει», την απάντηση τη δίνουν μόνο τα έργα. Αρκεί να τα δεις, αν είναι φιλμ, αρκεί να τα διαβάσεις, αν είναι βιβλία, αρκεί να τα δεις να παρασταίνονται αν είναι θεατρικά. Ο Χρόνος δεν αποφασίζει από μόνος του. Οι άνθρωποι αποφασίζουν και τον επικαλούνται, ότι μιλούν για λογαριασμό του, και καλά , κι ως εκπρόσωποι του. Και δεν αντιλαμβάνονται ότι  αυτό είναι Υβρις. Ο Χρόνος, όπως κι η Φύση, είναι υπεράνω. Αυτοί που κατά καιρούς έρχονται στα πράγματα , αποφασίζουν να ξαναγράψουν και  την Ιστορία, έτσι όπως επιθυμούν, όπως θεωρούν ότι τους εξυπηρετεί. Και τότε, προωθούν έργα που τα βαφτίζουν ανάλογα, , εξαφανίζουν μερικά, διασύρουν κάποια  άλλα κλπ. Στην περίπτωση του αριστουργήματος του ΤΖΩΝ ΦΟΡΝΤ «Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΑΣ», δεν διέσυραν το έργο, όπως κάνουν με άλλα, το υποτίμησαν όμως μέσω διαφορετικού τρόπου: Της εξαφάνισης του. Για να προωθήσουν , ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, κάποιο άλλο.

Το δεύτερο το λέω, επειδή, προσωπικά μιλώντας, είδα κι έπαθα να καταλάβω περί τίνος πρόκειται μια κι άκουγα κάθε τόσο και τη λέξη «ντοκυμαντέρ». Από που κι ως πού; Στο μεταξύ, δεν υπήρχε κάτι επίσημο παρά «γραφουν από δω», «γράφουν από κει». .κάποιος να γράψει πρώτος κάτι τέτοιο και μετά..τσουνάμι αντιγραφών.