«Noir» από δώ, «noir» από εκεί, όλο για «noir» ακούω αλλά ρε παιδιά το είδος έχει κι ελληνικό όνομα και προιστορία: ΤΑΙΝΙΑ ΥΠΟΚΟΣΜΟΥ. Και με μεγάλη χαρά βλέπω ότι ο ΝΙΚΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ αυτό το είδος ΑΝΑΝΕΩΝΕΙ τρομακτικά στο σήμερα, χώρια ότι έχει ανέβει πολλά σκαλοπάτια από εκεί που τον είχαμε- ή μας είχε- αφήσει
Όπως υπάρχουν οι Δέκα Εντολές στα Θρησκευτικά αλλά και μία Ενδέκατη που είναι εκείνη η οποία ΑΚΥΡΩΝΕΙ τις άλλες δέκα και λέγεται ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, έτσι και στο σινεμά υπάρχει μια ανάλογη εντολή: Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ. Αμα λειτουργεί το έργο, τα υποδεκάμετρα της κριτικής πάνε περίπατο
Ενας από τους λόγους που ήθελα να καθιερώσω από τούτο το site την ετεροχρονισμένη κριτική παρουσίαση είναι KIαυτός: Πως βγαίνουν ταινίες η μία πάνω στην άλλη και χάνονται στον ανταγωνισμό και στην οικονομική ανέχεια. Και χρειάζονται μια δεύτερη τόνωση.«Ο επιφανής άγνωστος» είναι μια τέτοια περίπτωση.
Τι ωραία ταινία είναι αυτή! Τα «οσκαρικά» κάνουν καλό ποδαρικό. Η ΗΘΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΒ ΚΑΡΕΛ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΑΤΟΥ. Αυτό όμως που ο θεατής απολαμβάνει , καθώς μαγεύεται από το παίξιμο, είναι το πώς αποδίδεται κινηματογραφικά το ξετύλιγμα μιάς ιστορίας. Μπένετ Μίλερ ο σκηνοθέτης
Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να μπει στην πεντάδα η εκπρόσωπος της Ουγγαρίας που έρχεται δαφνοστεφανωμένη από το «Ένα κάποιο βλέμμα» των Καννών , πάντως στις υποβολές των χωρών βλέπω ΑΛΗΘΙΝΟ ΣΙΝΕΜΑ και πράγματα που εκπλήσσουν. Όπως αυτή η ταινία του Κορνέλ Μουντρούτσκο.
Εντυπωσιάστηκα αφενός με το είδος, αφετέρου με το θέμα και πάνω από όλα με την κινηματογραφική γνώση περί σύνδεσης σεναρίου, μοντάζ κι ηθοποιίας. Πράγματα που δεν τα βλέπω συχνά στο ελληνικό σινεμά σε τέτοια τουλάχιστον ανθρωποκεντρική βερσιόν. Κι ο σκηνοθέτης, που είναι και σεναριογράφος, ονόματι Σωτήρης Τσαφούλιας, είναι ΚΑΙ πρωτοεμφανιζόμενος. Και μπορεί να γίνει η έκπληξη αν μιλήσουμε για ποιότητα στο mainstream
Καλό αλλά «μικρό». Τόσο «μικρό» που νομίζεις ότι αποτελεί 80λεπτο (περίπου) απόσπασμα μιάς μεγάλης ταινίας η οποία θα πρέπει να ήταν πολύ ωραία. Εμείς παρακολουθήσαμε μόνο ένα απόσπασμα της. Ένα ωραίο απόσπασμα. Αυτή είναι η πρώτη συνολική «αίσθηση» στην ερώτηση «πως είναι το έργο;»
Αν και συνηθίζω να επικεντρώνω στα έργα, εδώ θα ξεκινήσω από τον σκηνοθέτη και θα πω ότι ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΘΕΡΙΔΗΣ πέτυχε με το «Από έρωτα» μία νίκη. Θα εξηγήσω παρακάτω και τους λόγους . Μας χαρίζει μια ποιοτική ψυχαγωγία με καλούς ηθοποιούς , ωραίο σενάριο κι απεριόριστη τρυφερότητα ως κύρια συστατικά.
Όπως έχω εξηγήσει, σε τούτο το site , στη λογική του δηλαδή, οι ταινίες έχουν την ίδια αξία είτε βρίσκονται στην πρώτη τους εβδομάδα είτε και στη δεύτερη, κάποιες φορές και σε μία τρίτη. Δεν είναι υποχρεωτικό, ο κόσμος να πηγαίνει «κατευθυνόμενος», όπως συμβαίνει με τα έντυπα. Ας δει κάποια έργα και μόνος του, ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα κι ύστερα τα λέμε κι από εδώ. Όπως θα κάνουμε τώρα με το «Fury»
Δεν είναι κακό! Αλλά με τόσα που έχεις διαβάσει εναντίον του ξεκινάς με υπερασπιστική γραμμή αν και δεν είχες κανενός τύπου προθέσεις πέρα από το να γράψεις αυτό που είδες. Και φυσικά αυτό οφείλεις να κάνεις. Πάντως, ο κύριος λόγος που η ταινία διασύρεται δεν είναι ούτε πολιτικός ούτε πατριωτικός αλλά το ότι δεν εμπίπτει στο μοντέλο των ελληνικών ταινιών που μία αντίληψη περί κριτικής θέλει