Το «May-December» του ΤΟΝΤ ΧΑΙΗΝΣ, είναι κατά βάση ταινία σεναρίου, απολύτως ανθρωποκεντρική ώστε εκ τούτου να δημιουργεί ρόλους και να προσφεύγει σε ερμηνείες από τις οποίες προσδοκά.

Δεν έχει βάλει εδώ τη γραφίδα του ο Τοντ Χαίηνς, άλλοι υπογράφουν το σενάριο, οι ΣΑΜΥ ΜΠΕΡΚ και ΑΛΕΞ ΜΕΚΑΝΙΚ.

Κι εδώ ως σκηνοθέτης ο Χαίηνς αλλάζει κάπως και όψη, υιοθετεί κάτι ρεαλιστικό σε ύφος, φωτισμούς, ντεκόρ κι αίσθηση, μακριά απο εκείνα τα ωραία παστελ χρώματα που είχε στο «Ο Παράδεισος είναι μακριά» ή στην «Carol". Ισως για αυτό το λόγο να μην κατέφυγε αυτή τη φορά στο διευθυντή φωτογραφίας Εντουαρντ Λάτσμαν που του εκανε εκείνους τους περίτεχνους φωτισμούς.

Λοιπόν, πάμε στο έργο διότι εδώ στηρίζονται όλα κι αυτά που έχουμε να εξετάσουμε , κι είναι το σεναριο

Το σενάριο λοιπόν πιάνει ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, ιντριγκαδόρικο θα έλεγα (με την καλή έννοια), μια ιστορία που συνέβη πριν από 24 χρόνια. Μια νεαρή γυναίκα τότε, παντρεμένη, με δυο παιδάκια , αποπλάνησε στο pet shop, έναν 13άρη που γνώρισε εκεί.  Η γυναίκα καταδικάστηκε, εξέτισε και ποινή, κι όμως αυτόν τον τότε 13άρη, όταν αποφυλακίστηκε, τον παντρεύτηκε. Και ζουν τώρα παντρεμένοι κι ευτυχισμένοι στη Σαβανα, στον αμερικάνικο Νότο, στην Πολιτεία της Τζόρτζια κι έχουν κάνει και παιδάκι. Η ζωή τους κυλά ήρεμα, το παρελθόν το έχουν αφήσει πίσω, το ίδιο και κάποιους ανθρώπους που εμπλέκονταν σε αυτό.

Με τη σχέση τους, έχουν αποδειξει ότι εκείνη η αποπλάνηση ανηλίκου, έκρυβε έναν μεγάλο κι αμοιβαίο έρωτα .

Και ξαφνικά, στο παρόν, 24χρόνια μετά,  κινηματογραφική πηγή που ψαχουλεύουν για θέματα, ανακαλύπτουν κι αυτό κι αποφασίζουν να το κάνουν ταινία. Την όλη περίπτωση. Το σενάριο όμως της ταινίας δεν έχει γραφτεί, δουλεύεται στο ψάξιμο και στην έρευνα κι η ηθοποιός που θα αναλάβει να παίξει τη συγκεκριμένη γυναίκα που φυλακίστηκε, ζητά συνάντηση μαζί της, να έρθει να μείνει λίγο κοντά τους, να συζητήσουν, να την «εξερευνήσει», να δει τι στοιχεία δικά της μπορει να γεννηθούν από την υπόθεση, τι στοιχεία μπορεί να βάλει στο ρόλο, ποια στοιχεία του ρόλου, του χαρακτήρα δηλαδή είναι εκείνα στα οποία θα μπορούσε να πατήσει.